صیقل

به این فکر میکنم که وقتی تازه شروع به کشف تون کردم، بستری بودین؛ که چه قدر شبیه هستین به اون مرشدی که اینجا آرزوش رو میکردم؛که چرا هر دفعه میذارم یکی وارد قلب و روح م بشه یا از همون اولش نیست و یا چند وقت بعدش!به اینا که فکر میکنم دقیقا وسط قفسه ی سینه م شروع میکنه به تیر کشیدن،بعدش چشام می سوزه،بعدش داغ میشه،بعدش من می شم مرده ی متحرک!دو ماه بیشتر نگذشته بود ها!چرا حاج آقا مجتبی؟!این بود رسم ش؟!پ.ن: برای اولین بار توی عمرم آرزو کردم که کاش تهران زندگی میکردم! همه ی اون ناهمگونی هاش با روحیات م می ارزید به حضوری که می تونستم داشته باشم و نداشتم ... صیقل...ادامه مطلب

از همون اولش هم روی نحوه ی خندیدن و لبخند زدن آدما حساس بودم؛

و شما ...

چه قدر قشنگ می خندیدین !!!

صیقل...

دلم میخواد یه روز عصر برم لب دریا که غروب رو تماشا کنم،بعدش همون جوری که چشمم به افقه و دارم واسه خودم شعر زمزمه می کنم ببینم محمدعلی بهمنی هم درست در همون لحظه اومده همون جا !بعدش شروع کنیم به حرف زدن با هم دیگه و ساحل رو همین جور بپیماییم!!!بعدش چند تا از شعراش رو بلند بلند بخونه و من گریه م بگیره!بعدش برخلاف این غرور لعنتی که اجازه نمیده جلوی کسی گریه کنم، شروع کنم به زار زدن !!!اون موقع ست که فکر کنم حال م خوب میشه!خیلی خوب میشه!پ.ن: گلزار شهدا هم جای خوبیه ها ! صیقل...ادامه مطلب

از چه دل تنگ شدم؟!

دل خوشی ها کم نیست !!!

صیقل...